Loes abroad

Sinds onze aankomst hier in Jakarta is Maarten meteen aan de slag gegaan met zijn werk en ik ben druk bezig met andere zaken. Het appartement poetsen? Check. Boodschappen? Check. Sporten? Check. Boekje lezen? Check. Serietje kijken? Check. Tekenen? Check. Foto’s maken? Check. Eten koken? Check. Shopping Mall bezoeken? Die heb ik de afgelopen tijd meer dan genoeg gezien!

Er is twee en een halve week voorbij en ik ben inmiddels al een paar dagen door al mijn activiteiten heen. Ik had stiekem gehoopt dat ik mezelf wat langer kon vermaken, maar er zitten zoveel uren in een dag…
Want ja, ik wist dat dit moeilijk zou zijn. Ik wist van tevoren al dat ik de eerste weken nog geen bezigheid zou hebben, geen doel of routine. Ik probeer mezelf zo veel mogelijk bezig te houden, maar dat wordt behoorlijk lastig als er geen bezigheden meer over zijn en het lijkt alsof iedere dag hetzelfde is… Hoe zeer ik ook probeer om iets te doen en de taken te verdelen over de dagen (zodat alles niet in één dag is gebeurd en ik niets meer over heb om te doen), het blijft saai. Ik ben nou eenmaal iemand die leeft bij afwisseling. Ik hou van die drukke, volle dagen waarbij de stress een beetje toeslaat en er een drive in mij naar boven komt waardoor ik in een flow raak en de tijd voorbij vliegt.
Jammer genoeg kan ik de tijd niet versnellen. Ik heb er heus oprecht vertrouwen in dat ik uiteindelijk wél drukke weken zal krijgen waarin ik mijn ei kwijt kan, alleen moet ik tegelijkertijd niet te hard van stapel willen lopen. Het heeft nou eenmaal tijd nodig om hier een sociaal leven op te bouwen, te netwerken en werk te vinden. Ik moet het tijd geven. Geduldig zijn. Ja ja, een goeie test dit. Mezelf schikken naar de situatie en genieten van de tijd zolang ik die nog heb. Makkelijker gezegd dan gedaan, zo ongeduldig als ik ben.

Toch mag ik niet echt klagen hoor en bovendien wil ik deze blog graag positief afsluiten. Op dinsdag en vrijdag wordt er na schooltijd aan badminton gedaan en dat is al tof. Ook hebben we al hele leuke vriendschappen opgedaan hier in de stad en vrijwilligerswerk is in het vooruitzicht, alleen moet ik nog een week of twee wachten op de introductiebijeenkomst.
En gelukkig hebben we de weekenden nog. Qualitytime waarin we samen de stad kunnen verkennen. Afgelopen zondag zijn we naar de Ragunan Zoo geweest. Er was ons verteld dat het een leuke, groene, rustige plek is om naartoe te gaan, alleen moet je er blijkbaar niet op zondagmiddag heen gaan… wat een belevenis!
We zijn achterop de scooter vertrokken naar de dierentuin en bij aankomst krioelde het al van de mensen. Overal hadden mensen picknickkleedjes neergelegd en er was geen plek meer over. Veel rommel (helaas), spelende kinderen, vrouwen die eten verkopen, en mannen met de gitaar in de hand. Heel gezellig, maar overvol en erg druk. De dierentuin zelf viel een beetje in het niets omdat de mensen vooral kwamen voor het park zelf en niet voor de dieren. Bovendien waren wij zelf de grootste bezienswaardigheid daar in de dierentuin. Starende mensen, verbaasde blikken, omkerende hoofden en wijzende vingers naar onze blanke huid. Op het moment dat ik een foto maakte van de tijger, werd ik op mijn schouder getikt met de vraag of Maarten en ik met hen op de foto wilden. Want dat is weer eens wat anders: geen orang-oetan, maar een orang-belanda (Nederlander) om te bezichtigen!

Deze slideshow vereist JavaScript.

We hebben uiteindelijk wel een fijne dag gehad in de dierentuin en in de avond hebben we nog genoten van een heerlijk diner. Het is ontzettend fijn om er in het weekend samen op uit te gaan.

En bij deze wil ik mijn blog nog even afsluiten met de conclusie van dit verhaal: Want ja, ik heb het soms echt even zwaar als de verveling toeslaat, maar al met al zijn er heus wel leuke activiteiten en momenten om naar toe te leven in de week! Mijn les is voor nu in ieder geval wel duidelijk: Geduld is een schone zaak =).