Loes abroad

Spontaan, eigenwijs, enthousiast, een tikkeltje naïef, altijd vrolijk en in het bezit van een flinke dosis positiviteit. Dat ben ik in een notendop en inmiddels kun je ook de woorden ‘trotse moeder’ aan dit lijstje toevoegen. Verder probeer ik overal het goede van in te zien, ben ik gek op gezelligheid en heb ik graag mensen om me heen.
In 2017 ben ik deze blog begonnen, toen ik samen met Maarten de beslissing heb genomen om voor twee jaar naar Indonesië te emigreren. Het was een enorme sprong in het diepe en ik heb mijn veilige leventje in Nederland achtergelaten en omgeruild voor een leven in de megadrukke hoofdstad Jakarta. Volledig blanco, zonder enige ervaring en niet wetend wat er op mijn pad zou komen. Inmiddels kan ik je vertellen dat deze twee jaar gelukkig een groot succes zijn geweest en ik heb een onwijs mooie tijd mogen beleven in Indonesië.

In de zomer van 2019 zijn we na een waanzinnige reis naar Japan en Nieuw-Zeeland – ik was inmiddels 6 maanden zwanger – teruggekomen naar Nederland. Het was fijn om ons weer even in een nuchtere, Hollandse omgeving te wanen, omringt door familie en vrienden. Toch is de terugkomst ook wel even wennen geweest, want we kwamen terug met niets, noppes, nada. Geen huis, geen verzekeringen en geen spullen, want heel ons hebben en houwen was verkocht voordat we vertrokken. Bovendien was ik ook nog eens hoogzwanger. De eerste maanden in Nederland waren voor mij best zwaar en ik voelde me onwennig, omdat ik dit drukke, chaotische, Nederlandse leven waarin alles met een snelheid gaat, niet meer kundig was. Ons avontuurlijke, zorgeloze bubbeltje in Indonesië was geknapt en ik moest weer met beide benen op de grond gezet worden. Het heeft dus even geduurd voordat ik alles weer op een rijtje had, maar uiteindelijk waren we dan gesetteld en klaar voor een volgende mijlpaal: in oktober is onze prachtige zoon Finn geboren. En wat was het fijn om die tijd hier thuis te zijn in ons eigen land met onze families dichtbij. In alle rust hebben we hier onze nieuwe rol als ouders kunnen uitoefenen.

Maar ondertussen bleef die grote vraag natuurlijk gesteld worden: ‘Blijven jullie nu in Nederland of niet?’
Het is een vraag die wij onszelf ook zijn blijven stellen. En iedere keer bleef ons antwoord even stellig en onveranderd, want ondertussen is het altijd blijven kriebelen. Maarten en ik, we bleven maar dromen en praten over een nieuw leven in het buitenland. We werden allebei super enthousiast toen de vacature in Almaty voorbij kwam en we ons zijn gaan verdiepen in Kazachstan. De afgelopen jaren zijn de avonturier, de reiziger en de ontdekker in mij ontwaakt en ik kan niet wachten om hier weer uiting aan te geven. Ik vind het fantastisch dat we nu weer de kans krijgen om een nieuwe stad te gaan verkennen, om nieuwe mensen te ontmoeten en om de veelblovende natuur van Kazachstan en alle omliggende landen te ontdekken. Ik kan niet wachten om weer op expeditie te gaan, en dit keer niet met z’n tweeën maar met z’n drietjes.

Zodoende heb ik mijn blog weer nieuw leven ingeblazen en kan ik hier weer schrijven over mijn hersenspinsels, ervaringen, emoties en ideeën. Dit blijft voor mij een mooie weg om mijn dagelijkse kost in het buitenland te verwerken, maar vooral ook om alles te kunnen delen met anderen!