Loes abroad

Afgelopen zaterdag besloten we om Monas (het nationaal monument) te bezoeken. Na een gezellig ritje op de motor met een zeer nieuwsgierige bestuurder (Waarom ben je hier? Wat vind je van Jakarta? Ben je getrouwd? Heb je kinderen?), kwamen we aan bij een mooi park waarin de 132 meter hoge toren stond te pronken. Het was een mooi plaatje en we hadden graag het uitzicht willen zien vanaf de top, maar gezien de drukte en de lange wachttijd, kozen we ervoor om het toch maar niet te doen. We hebben de komende twee jaar nog meer dan genoeg tijd om het monument te bezoeken en dan zullen we op een rustiger tijdstip (lees: zeer vroeg in de ochtend) terugkomen.

Het leek ons een goed idee om vanaf het nationaal monument te wandelen naar Kota Tua ofwel Batavia: het oude gedeelte van Jakarta waar de Nederlandse architectuur en geschiedenis nog te vinden is. Dat het op dat moment het heetst van de dag was en het maar liefst anderhalf uur lopen was, deerde ons niet.
De tocht begon langs een wat drukke, grote autoweg die ons in een lange rechte lijn naar Kota Tua zou kunnen brengen, maar na een half uurtje begon dat al gauw te vervelen.
De kleinere straatjes links en rechts zagen er verleidelijk uit en toen we een straatje vonden waar allerlei eettentjes stonden, zijn we die weg ingeslagen om nog wat extra water te kopen.

Hoe verder we de straat in liepen, hoe rustiger het werd en hoe meer de omgeving veranderde. De hoge gebouwen bleven achter ons en maakten plaats voor kleinere, vervallen huizen. Daar, aan het einde van het straatje leek het dood te lopen maar eenmaal daar aangekomen bleek er om de hoek een smal, kleurrijk straatje te bestaan langs het water.

Hier, verstopt achter de grote gebouwen, waren mensen die woonden in kleine, smalle huisjes met afgebrokkelde muren en daken van golfplaten. Kleurrijke kleding hing daar te drogen aan de waslijnen en tentdoeken waren opgehangen ter bescherming tegen de zon. Na een seconde van twijfel en gecontroleerd te hebben dat deze straat niet doodliep, zijn we door gegaan. We liepen langs kleine kinderen die al spelend op de grond zaten en jongeren hangend tegen een muurtje. Er stonden vrouwen te koken in grote ijzeren wokpannen en ik kon de kip ruiken die in de vette olie lag te pruttelen. We liepen langs rokende mannen die aan het klussen waren aan hun motor en langs een hoop nieuwsgierige, verbaasde mensen over het feit dat hier zomaar ineens twee Bule’s (blanken) door hun smalle straatje liepen. Vrolijk gelach, gezwaai en begroetingen met de vraag of het goed met ons ging. En wilden we misschien ook wat eten?

Deze slideshow vereist JavaScript.

Aan het einde van van het straatje kwamen we uit op een wat bredere weg waarbij we zijn overgestoken om vervolgens rechtsaf te slaan en langs het water verder te wandelen. Hier kwam het uitzicht eigenlijk op eenzelfde soort straatje neer, alleen dan in het groot. Dit keer wat hogere huizen met broze, kapotte dakpannen en golfplaten, versierd met Indonesische vlaggetjes. Vele afvalzakken opgestapeld langs de weg en het water waarin allerlei plastic spullen dreven. Oude, verroeste apparaten aan de straat en overal brommers, tuktuks en houten karren. Ook weer verbaasde maar vriendelijke blikken en enthousiaste begroetingen van (werkende) mensen.

Zonder blikken of blozen zijn we doorgelopen en iedereen nog steeds vriendelijk terug groetend, merkte ik dat ik ondertussen stil was geworden van de vele indrukken gedurende de route. Ik liep daar met verwarde gevoelens van verbijstering en opwinding. Ik voelde me een soort indringer die daar niet op haar plaats was.
Maar gek genoeg voelde ik ook een soort opluchting omdat ik me daar, als een vreemde lopend door een totaal onbekende straat, verrijkt voelde. Ja het was schokkend om te zien en het was niet ‘gezellig’ om daar te lopen. Maar ik ben oprecht heel blij dat we die wandeling wel hebben gemaakt. Hoe is het anders mogelijk om een pure, rauwe omgeving tegen te komen waarin je kunt zien hoe andere mensen leven? Hoe is het mogelijk om een stad te leren kennen als je er alleen maar van A naar B reist binnen de veilige deuren van een taxi met airconditioning?

Deze slideshow vereist JavaScript.

Uiteindelijk zag ik in de verte alweer de hoge gebouwen opdoemen die in groot contrast stonden met de plek waar we ons op dat moment bevonden. Na ongeveer drie kwartier langs het water te hebben gelopen, kwamen er ook weer dikke, dure auto’s voorbij rijden en wist ik dat we ons weer in het ‘betere’ gedeelte bevonden. Een stukje verderop kon ik Kota Tua al herkennen aan de rode daken van de oude, Nederlandse gebouwen en niet veel later bevonden we ons niet meer in de armzalige wijken, maar in een stukje geschiedenis.

Uitgehongerd en dorstig zijn we eerst wat gaan eten en drinken in een cafeetje om ook even bij te komen van onze lange, indrukwekkende wandeling. Nadat we weer op kracht waren gekomen, kwamen we terecht op het oude Stadhuisplein met het gouverneurskantoor wat nu als museum te bezichtigen is. Het was er mogelijk om een fiets te huren en rond te fietsen over het plein, waar veelvuldig gebruik van werd gemaakt. Er liepen nieuwsgierige scholieren rond die vanuit school de opdracht kregen om een praatje met je aan te knopen zodat ze hun Engels leren. Verder waren er genoeg mensen die graag een selfie met je wilden maken.

We zijn gauw het museum ingevlucht om alle aandacht van ons af te schudden. Het was een mooi, oud gebouw alleen jammer genoeg wel wat kaal van binnen en daardoor behoorlijk saai. Na een klein kwartiertje stonden we alweer buiten met de vraag wat we nu moesten doen. De haven bleek nog maar twintig minuten lopen, maar eenmaal daar aangekomen moesten we betalen en gezien de tijd en het feit dat we zo moe waren, besloten we toch om een taxi naar huis te nemen.

‘s Avonds hebben we samen met de andere expats van school de dag gezellig afgesloten met een hapje en een drankje. We hebben genoten van een waanzinnig mooi uitzicht over Jakarta vanaf de Rooftop Sky bar, hoewel ik me daarbij ook besefte dat een groot deel van dat uitzicht ook schijn is en dat er een hoop schuilt achter die quasi imposante wolkenkrabbers.
Toch was het voor mij wel een kippenvel moment om daar te staan. Want ik voel me trots omdat Maarten en ik hier nu écht zijn. En dat deze stad, met dit indrukwekkende uitzicht, de komende tijd mijn thuis zal zijn.