Loes abroad

Ik weet nog zo goed dat ik in Indonesië de dagen, weken en maanden telde toen we er net woonden. En gek genoeg, hier in Almaty, vergeet ik de tijd. Want de tijd vliegt omdat ik al zoveel leuke dingen te doen heb. We zijn inmiddels vier weken in Kazachstan (daar moest ik dus even over nadenken, haha) en in die korte tijd dat we hier zijn, heb ik al heel wat nieuwe sociale contacten opgedaan. De expatwereld hier is klein maar fijn en mensen zijn ontzettend vriendelijk en uitnodigend. Het voelt heel natuurlijk om hier te zijn en in vergelijking met Indonesië, lijkt het cultuurverschil tussen Nederland en Almaty veel minder groot, al kan dat ook aan ons liggen omdat we het inmiddels gewend zijn om ons snel aan te passen.

Het is hier dus geen oorlog (die vraag is mij regelmatig gesteld door mensen uit NL!), er lopen hier geen mannen rond in mankini’s (ben Borat in ieder geval nog niet tegen gekomen) en we leven niet in de middle of nowhere. Almaty is een super levendige, ruimtelijke en begaanbare stad en we voelen ons hier nu al thuis. Door de lokale bevolking hier wordt er geklaagd over het verkeer – wat inderdaad behoorlijk druk kan zijn als je op de hoofdweg rijdt, de Al-Farabi straat – maar ja, wij zijn Jakarta gewend, dus het verkeer hier is hoe dan ook al stukken beter dan daar! De stad komt in de avond ook echt tot leven en je ziet hier mensen wandelen, fietsen en kinderen spelen tot ’s avonds laat op straat. Er zijn ontzettend veel goede restaurants en koffietentjes, die we nog allemaal moeten gaan ontdekken. Inmiddels hebben we wel al aardig wat kunnen zien van de stad en de omgeving hier, dus bij deze een kleine indruk van wat plekken waar we zijn geweest!

Wandeling langs het water
In mijn vorige blog liet ik al wat zien van het riviertje dat achter ons gebouw loopt. Een week later lopen we weer langs ditzelfde riviertje en blijven we het volgen tot wel 8 km lang. Hoe langer we lopen, hoe verder we de (drukke) stad achter ons laten en we langs groene, rustige wijken lopen.

We besluiten om even te rusten bij een plekje langs het water en een boterhammetje te eten. Net wanneer we ons kleedje hebben neergelegd, komen er twee meiden aan en vragen iets in het Russisch. We begrijpen het niet en met wat gebrekkig Engels vragen ze of ze een stukje verderop mogen gaan zitten. ‘Natuurlijk’ zeggen we, maar gek genoeg lopen ze daarna weer weg. Ik haal mijn schouders op en even later komen de meiden toch terug met twee oude dames – waarschijnlijk hun oma’ s en hier ook wel bekend als Babushka’s – en tassen vol met spullen. Ze klappen een tafeltje met stoelen uit, zetten eten op tafel en uiteraard komt daar tevoorschijn: een flesje wodka! Proost!

• 

• 

We wensen ze een fijne dag en zelf lopen we verder. We komen aan bij een grote villawijk, waar immens grote, kleurrijke huizen staan en ik vraag me af wie hier dan allemaal wonen. Vast en zeker rijke mensen! Het is hier in ieder geval heerlijk rustig, groen en vredig en ik kan wel begrijpen waarom je hier zou willen wonen. We wandelen tevreden door in de warme zon, met de hoge bergen als ons uitzicht.

• 

• 

• 

Vanaf een brug kunnen we helemaal terugkijken naar waar we vandaag komen en het is duidelijk dat we aardig wat meters zijn gestegen. In de verte kunnen we ons gebouw nog zien! We lopen een klein stukje verder en gaan dan op zoek naar de weg, zodat we een taxi terug kunnen regelen. Uiteraard is onze wandeling niet compleet zonder eventjes de weg kwijt te zijn en door een gat in de muur te kruipen om te komen waar we zijn moesten!

Het strand van Kapchagay lake
Finn en ik zijn al naar het Kapchagay meer geweest. Het ligt ten noorden van Almaty en ik rij mee met een nieuwe vriendin. Het is ongeveer anderhalf uur rijden en na zo’n 30 minuten zijn we Almaty uit. We rijden over één lange weg, met alleen wat heuvelachtig steppegebied om ons heen. Uiteindelijk komen we aan bij Kapchagay en de stad ziet er niet echt uitnodigend uit. We rijden er alleen maar omheen, maar het is me duidelijk dat Kapchagay de Las Vegas van Kazachstan is, want hier zijn alleen maar casino’s te vinden. We rijden langs het ene en het andere lelijke gebouw met grote borden, letters en lichtjes en dat ons probeert te verleiden tot gokken.
Niet veel later komen we aan bij het strand van het Kapchagay meer. We betalen een klein bedrag om het strand op te mogen en krijgen een vuilniszak mee voor het afval. We rijden verder en het hele strand is vrij, dus we kunnen lekker zelf een mooie plek uitzoeken.

• 

• 

• 

Er is verder niets in de buurt, alleen maar wat resorts en het is er rustig want we zijn vroeg. We gaan zitten bij een stuk met ondiep water, waar Finn en zijn vriendinnetje veilig kunnen spelen. Omdat het nog zo vroeg is, is de lucht nog helder en kunnen we vanaf het meer de hoge bergen van Almaty in de verte zien. Het is een prachtig uitzicht en het lijkt wel alsof de bergtoppen drijven op de wolken. Ik heb er geprobeerd een foto van te maken:

Helaas is het moeilijk om dit bijzondere beeld in een foto te vangen, maar ik heb mijn best gedaan!
Even later sluiten er nog wat mensen bij ons aan en hebben we een heerlijke tijd daar aan de zandkust van het Kapchagay meer. Vlak voordat we vertrekken komt er nog een groep (wilde?) paarden het strand afstruinen op zoek naar wat te eten en te drinken.

• 

• 

• 

Kok Tobe
Oorspronkelijk was het plan om de bergen in te gaan en te hiken, maar helaas was de weg ernaartoe nog gesloten vanwege de drukte en Covid. Gelukkig konden we wel naar het hoogste punt van de stad Almaty: Kok Tobe. Kok Tobe is een toeristische trekpleister waar je naartoe gaat met de kabelbaan en het duurt ongeveer tien minuutjes om boven te komen.

• 

• 

Eenmaal bovenin zijn er wat attracties en een kleine dierenboerderij, maar dat stelt weinig voor. We lopen er even rond en genieten vooral van het mooie uitzicht. De bergen liggen prachtig rondom de stad en ik vind het een fantastisch besef dat wij hier wonen! De verrekijker wordt er weer bijgepakt en als we goed kijken, kunnen we vanaf hier kunnen ons eigen flatgebouw ontdekken. Op de foto hier rechtsonder kun je ook duidelijk de grote hoofdweg van Almaty zien, die door en rondom de hele stad gaat.

Op de rechter bovenfoto zie je nog de grote TV toren van Almaty en het schijnt het hoogste, vrijstaande, stalen gebouw te zijn van de hele wereld. Na een paar foto’s is het tijd voor de lunch en we proberen wat lokale, Kazachstaanse gerechten.

• 

• 

Vraag me niet hoe de gerechten heetten, het was in ieder geval smakelijk! 🙂

Tot slot is het fijn dat we de tijd hebben gehad om al zoveel van Almaty en de omgeving te hebben kunnen zien, al is er nog veel en veel meer te achterhalen. We hopen binnenkort echt een weekendtripje te gaan maken, dus een nieuwe blog zal gauw volgen!