Nieuw-Zeeland. Wauw. Ik weet eigenlijk niet hoe en waar ik moet beginnen. Een droomreis. Een droomland. Nog meer en mooier dan ik had verwacht! Ruim drie weken doorgebracht op dit prachtige uiterste van de wereld en ik had er nog veel langer kunnen blijven. Terwijl de reis inmiddels alweer een jaar geleden is, maakt het de foto’s en verhalen niet minder bijzonder. Dus hierbij toch nog een reeks van maar liefst vijf blogs over Nieuw-Zeeland, want zo’n mooie reis mag niet vergeten worden!
Na 12 uur reizen vanuit Japan, komen we eindelijk aan in het koude Nieuw-Zeeland. Het is winter hier en fris, maar wel zonnig. Ik heb alle shirts met lange mouwen die ik mee kon krijgen ingepakt, zodat ik goed voorbereid zou zijn tegen de kou. We hebben een auto gehuurd en verblijven in de stad Auckland. Ik heb me laten vertellen dat van de in totaal zo’n 4,5 miljoen inwoners van Nieuw-zeeland, pakweg een derde van deze mensen in Auckland woont. Het blijkt een super hippe, sfeervolle stad te zijn en ik krijg er een beetje een ‘hipster’ gevoel bij. Modern, veel groen, leuke kroegjes, gezelligheid en veel mensen die er rondlopen in stijl. Na een goede nachtrust verkennen we de stad en we rijden naar een heuvel die ons een geweldig panoramaview biedt over de hele stad.
Deze heuvel waar we op staan, heeft tegelijkertijd een diepe deuk in het midden en een informatiebordje verteld ons dat dit miljoenen jaren geleden een krater is geweest. Ook staat er op de top een grote ronde steen waarop alle afstanden staan van de grote steden in de wereld. We blijken daar op dat punt, precies 18116 km verwijderd te zijn van Amsterdam! Het is zo’n onwerkelijk idee om helemaal aan de andere kant van de wereld te zijn nu.
We rijden vervolgens door naar een andere grote heuvel in Auckland, met deze keer mooi uitzicht over het water. Er blijken oude overblijfselen te zijn van een oude bunker tijdens de eerste wereldoorlog, waar we even op ontdekkingstocht kunnen gaan. Wat later lopen we naar beneden waar we nog even genieten van een korte wandeling langs het rotsachtige strand.
De volgende dag staat er een cave experience gepland in de Waimoto caves waar we hopelijk de glowworms zullen gaan bezichtigen. Eerst moeten we een flink stuk rijden langs glooiende, groene heuvels met grazende schapen. Het landschap hier is rustig en anders dan ik had verwacht, maar het schijnt er hier overal op het Noord-eiland voornamelijk zo uit te zien. Een vriend van ons uit Nieuw-Zeeland vertelde dat het voor sommige mensen een hobby is om een schaap te bespringen en te vangen met je blote handen! Dat zullen wij maar niet gaan doen deze vakantie.
Bij aankomst bij de Waitomo Caves krijgen we een instructie voor het water raften en ik ben benieuwd hoe de ervaring gaat zijn, in deze winterse kou. We maken kennis met wat studenten en twee leerkrachten van een Maori school op schoolreis, met wie we de cave experience zullen gaan delen.
We krijgen allemaal een uitrusting en het duurt eventjes voor ik ben omgekleed. Het zwempak is ontzettend koud en nat, en met mijn extra dikke buik is het een hele taak om het stroeve ding aan te krijgen. Wanneer we er uiteindelijk allemaal klaar voor zijn, worden we naar de ingang van de grot gereden en krijgen we een grote, rubberen band. Eerst word het ‘springen’ geoefend in een klein riviertje, iets wat ik gelukkig mag overslaan want met mijn zwangere buik is wat voorzichtigheid wel geboden. Even later klimmen we voorzichtig de grot binnen en moeten we het ijs- en ijskoude water in! Vervolgens klauteren we over de rotsen en dobberen we door het water in onze rubberen banden. Samen vormen we een ketting door elkaars voeten vast te houden en tot twee keer toe zijn er kleine watervalletjes vanwaar er gesprongen moet worden. Onze gids helpt mij gelukkig iedere keer een handje.
Maarten springt in het ijskoude water. 
Springen van een kleine waterval.
En dan is daar het moment waarop de gids vraagt om onze lichten uit te zetten. Terwijl we in alle stilte door de duisternis drijven, begin ik geleidelijk aan kleine lichtjes te ontwaren. De gids verteld eerst wat over de glowworms en sluit zijn verhaal af met de melding dat de lichtgevende wormen reageren op geluid. Op dat ogenblik, begint één van de Maori te plotseling het lied Tutira Mai te zingen. Het geluid galmde prachtig door de grot en langzaamaan kwamen er steeds meer lichtjes tevoorschijn, omdat de glowworms reageerden. Vervolgens begon de rest ook mee te zingen en was er een prachtig meerstemming gezang van onze groepsgenoten te horen.
Foto van de website.
Daar zat ik dan te dobberen in mijn rubberen band, al zwanger en wel, in het aardedonker en de voeten van mijn voorganger vasthoudend, omringt door prachtige kleine lichtjes en zuiver zingende Maori. Kippenvel. En een traantje erbij vanwege de bijzondere ervaring om daar op dat moment te mogen zijn, gevangen door het prachtige a capella gezang van van ons gezelschap. Het was een fantastische ervaring om nooit meer te vergeten. Niet veel later zijn we de grot weer uitegeklautert en ik was blij dat alles goed ging met mijn dikke buik. We nemen afscheid van de groep en moe en voldaan rijden we daarna door naar het dorpje Rotorura.
De volgende dag mogen we een kijkje nemen in het authentieke leven van de Maori. Het dorpje wat we gaan bezoeken heet Whakarewarewa (jaja, probeer dat maar eens 3x heel snel achter elkaar uit te spreken!). Het is een van de weinige orginele Maori dorpen, hoewel ze tegenwoordig wel wat meer zijn gemoderniseerd en toeristen rondleiden is voor hen ook een bron van inkomsten. Wanneer we daar aankomen, ruikt het er sterk naar zwavel en het dorpje is omringt door grote rookpluimen.
Tijdens de rondleiding wordt ons verteld dat de mensen in dit dorp leven van de geothermische wateren in en rondom het dorp. Ik hoor het water borrelen en koken en de stoom die in mijn gezicht wordt geblazen is heet. De warme gassen uit de aarde stijgen hier naarboven. We leren meer over de Maori cultuur en gewoonten en we genieten dan ook van een overheerlijke maaltijd, bereid met het stoom vanuit de waterbronnen. Het geeft het eten een aparte, unieke smaak en maakt het super mals!
Tot slot wandelen we zelf nog door het dorpje en zijn we onder de indruk van de Maori show waar ze de echte Haka dans doen. Op het eerste gezicht lijkt het vreemd, maar ik voel de energie ervanaf stralen en ik begrijp wel waarom ze dit als vanouds blijven doen. Dit is echte cultuur en kan me voorstellen dat wanneer je dit doet met een grote groep mensen, het je energie geeft en sterker maakt. Als een groep straal je zo een macht uit waarmee je de zogenaamde vijand angstig maakt. Heel gaaf en bijzonder om te zien dit.
De Maori Haka dans 
Ik ben ook een Maori! 
Na de voorstelling lopen we nog wat rond door het dorp, maar niet voor lang want we moeten terug naar het vliegveld van Auckland. Diezelfde avond zullen we vertrekken naar het zuidelijke eiland van Nieuw-Zeeland en Christchurch zal onze volgende bestemming worden. Daar kunnen we gaan beginnen aan een hele gave roadtrip!
Loes abroad 
Haha Loes, wat heerlijk om weer eens een verhaal van jou te kunnen lezen. Morgen deel II?
Dikke kus, papa
LikeGeliked door 1 persoon