Loes abroad

Nederland en Indonesië hebben een lange geschiedenis en zijn daarmee (nog steeds) met elkaar verbonden. Ik vind het daarom voor ons, als Nederlanders woonachtig in Indonesië, bijzonder, vreemd en opvallend om iedere keer weer op herkenningspunten te stuiten, waaruit blijkt dat er nog steeds een connectie tussen onze landen is.

Ik heb gemerkt dat je die connectie alleen al in de taal hier kunt vinden, waarin nog steeds vele Nederlandse woorden te herkennen zijn zoals verboden, knalpot, gratis, kraan, wortel, wastafel of handoek (nee dit is geen typfout, je schrijft het hier met één d, niet met twee ;-)). Veel mensen spreken nog steeds een aardig woordje Nederlands en dan met name de oude garde, die vroeger de Nederlandse taal op school hebben geleerd. Het was dan ook erg grappig toen de eigenaresse van de school waar Maarten werkt, in het Nederlands tegen ons begon te praten!

De connectie is verder nog in andere dingen te vinden. Op veel plekken worden Nederlandse bitterballen of pannenkoeken geserveerd en zelfs snert. Bij Maarten op school worden er ieder jaar met bevrijdingsdag oud-Indonesische spellen gespeeld en dan zal men kroepoek happen, zaklopen of spijkerpoepen. Een collega op school vertelde me zelfs dat ze bij haar thuis op Sulawesi – het eiland waar ze vandaan komt – nog steeds Sinterklaas vieren.Ook qua muziek zijn er nog heel wat oud hollandse nummers bekend hier in Indonesië. Zo bestaat er nog steeds een Nederlandstalige radio in Indonesië.
Niet zo lang geleden zaten we in een taxi waarbij de taxichauffeur met al het enthousiasme van de wereld verkondigde dat er een ‘gemixt’ lied van de Nederlandse en Indonesische taal bestond, maar hij kende alleen de woorden ‘nasi goreng’ en ‘krupuk’. De melodie wist hij nog wel goed en na wat zoekwerk op youtube, kwamen we erachter dat hij het lied “geef mij maar nasi goreng” van tante Lien bedoelde! Een volledig nederlandstalig liedje, met de enige Indonesische woorden: ‘nasi goring’ en ‘krupuk’. Lachen!Daarnaast is er ook een serieuzere geschiedenis tussen onze landen te vinden. Er is hier Batavia, Kota Tua (ofwel oude stad) waar je de Nederlandse infrastructuur nog kunt vinden en musea kunt bezoeken over de geschiedenis. Zeer interessant om eens de ‘andere kant’ van de geschiedenis te horen. Ons verleden met Indonesië is lang niet altijd even rooskleurig, maar desalniettemin erg interessant om er meer over te weten te komen.
Daarnaast ligt er hier in Jakarta een grote begraafplaats – Menteng Pulo – waar soldaten van het KNIL liggen begraven en andere slachtoffers van de tweede wereldoorlog. Het is een bijzondere begraafplaats te midden van de wolkenkrabbers en de drukte van de stad. De plek zelf is vredig en goed onderhouden.Wanneer ik vertel dat ik uit Nederland kom, reageren de Indonesiërs meestal ontzettend vrolijk en positief. Bijna iedereen kent wel iemand of heeft een vriend of familielid in Nederland wonen. Het is duidelijk dat ook onze bloedlijnen ver met elkaar zijn vermengt. Ook persoonlijk heb ik een verbintenis met Indonesië want, zoals de meeste mensen waarschijnlijk wel weten, liggen ook mijn roots hier in dit land. Mijn opa is namelijk Nederlands-Indisch, geboren in Bandung en opgegroeid in de stad Bogor, vroeger genaamd Buitenzorg.
Een paar maanden terug heb ik met mijn ouders nog de kerk bezocht in Bogor, waar mijn opa vroeger zijn communie heeft gedaan. Het is een vreemd idee dat een groot deel van het leven van mijn opa zich hier nog heeft afgespeeld. Het is jammer dat we mijn grootvaders huis niet kunnen vinden, want daarvoor is de stad in 80 jaar geleden veel te veel veranderd.

Ik vind het moeilijk om voor te stellen hoe alles er in Bogor er 80 jaar geleden uitzag, want dat is nu niet meer met elkaar te vergelijken. De steden zijn hier exponentieel gegroeid en de rust is nu ver te zoeken, in tegenstelling tot de verhalen van mijn opa over vroeger, waarin hij vertelde over de grote heilige bomen die er stonden in de straat. Over de bergen waarin de man met de bokkenpoten leefde. Of dat verhaal over de put waarin een geest woonde en bezit had genomen van mijn opa’s broertje, een verhaal wat gelukkig goed afloopt ;-).

Nee, Indonesië is niet meer hetzelfde als vroeger, maar geen enkel land blijft voor altijd hetzelfde. Ik vind het in ieder geval erg mooi om te ontdekken hoe Nederland en Indonesië (nog steeds) met elkaar zijn verbonden na zoveel jaren en ik wilde met deze blog graag wat inzicht geven over deze onverbrekelijke band.