Loes abroad

Laatst was ik in gesprek met een vriendin en we waren aan het praten over plannen voor later. Zij had plannen om een carrière switch te gaan maken en ik vertelde haar dat wij van plan zijn om hier nog volop te reizen en werken, maar uiteindelijk terug zullen gaan naar Nederland. Ze antwoordde daarop dat ze mij zou gaan missen en dat ze me graag op zou willen komen zoeken in Nederland.
Haar lieve reactie zorgde er ineens voor dat ik me iets realiseerde: want op dat moment besefte ik me ineens dat als zij mij mist, ik haar straks ook zal gaan missen. En haar niet alleen, maar alles en iedereen hier. En dat dat absoluut niet gemakkelijk zal zijn. Ik bedacht me ineens dat ik het leven hier, waarvoor ik zo hard gewerkt heb, weer achter me moet gaan laten. En dat ik dat helemaal niet leuk ga vinden. Ik realiseerde me daarbij plotseling dat dit hier nu OOK mijn thuis is. Ik heb hier nog zo veel plannen en genoeg mogelijkheden om te dromen, groeien en genieten. We leven hier nu zeven maanden en het voelt als de normaalste zaak van de wereld om hier te zijn. Soms vergeet ik zelfs even dat ik in Jakarta ben want de weken vliegen voorbij en de komende maanden zitten bomvol mooie en leuke plannen! Daarnaast gaat het werken op school gewoon door en ben ik druk Engels aan het studeren voor mijn IELTS examen. Tussendoor wordt er druk gesport en met alles bij elkaar zijn de dagen al gauw vol gepland. Ik ken de buurt hier op mijn duimpje, het uitzicht is al niet meer bijzonder, ik word niet meer wakker van de gebeden die galmen uit de tientallen moskeeën en het vochtige, plakkerige weer met de zware regenbuien doet me al niet zo veel meer. Maarten en ik hebben samen zo ontzettend hard gewerkt voor ons leven hier en we genieten volop. Op dit moment is dit hier mijn thuis en ik ben eigenlijk onwijs trots dat dit zo is!

Laat ik wel even heel duidelijk zijn voor iedereen zich nu zorgen gaat maken en denkt dat ik niet meer terug kom! Jakarta zal absoluut nooit mijn thuis in Nederland kunnen evenaren. Het blijft pijnlijk om niet mee te kunnen feesten tijdens nieuwjaar of carnaval en ik voel me rot om iedere verjaardag die ik moet missen. Mijn familie, vrienden, leven en toekomst ligt 100% in Nederland en dat verschil kan ik wel even verduidelijken met het voorbeeld van onze terugkomst uit Nepal: Ik was kapot van de reis en ik was blij om weer thuis te zijn, maar toen ik die avond eenmaal in mijn vertrouwde bedje lag, voelde ik me toch onvoldaan. Dit was de eerste keer na zo’n lange tijd dat we terugkeerden en ik miste iets essentieels. Het voelde toch niet helemaal als echt thuis want ik kon mijn avonturen niet meteen delen met mijn familie en vrienden. Het was niet echt thuis omdat het nog steeds een beetje vreemd en onnatuurlijk voelde hier, na zo’n lange tijd weg te zijn geweest. Het was gewoon niet zoals het hoorde. Bovendien kan ik niet wachten om straks weer twee weken in ons kikkerlandje te kunnen zijn en weet ik gewoon dat mijn hart in Nederland ligt.

Maar ik leef nu hier. En onze mooie tijd in Nepal heeft tot nieuwe perspectieven geleid waardoor ik Jakarta (en heel Indonesië) nu in een ander, nog positiever daglicht ben gaan zien. We hebben het hier toch maar goed en ondanks alle eigenaardigheden in dit land, mogen we echt in onze handjes knijpen van geluk. Dat besef, plus het besef dat ik nu al een brok in mijn keel kan krijgen van het feit dat ik hier over een tijd ook weer weg moet, maakt het heel duidelijk dat ik hier nu ook een thuis heb. Het is niet meer de stad waarin ik toevallig leef maar het is mijn leven hier en mijn stad.

Hier is mijn thuis, in Nederland ben ik het thuist en op dit moment heb ik maar liefst twee thuizen!