Loes abroad

Na een maand hier in de drukke stad te hebben doorgebracht, heb ik inmiddels wel een sterke behoefte aan rust. Ik heb het even helemaal gehad met de auto’s, brommers, roepende mensen, toeters en lawaai.
En als je behoefte hebt aan rust, wat doe je dan?
Juist ja, een weekendje weg boeken naar een van de 1000 Islands!
De 1000 Islands, ofwel Kepulauan Seribu, is in de werkelijkheid een eilandengroep van zo’n 110 stuks, vlakbij Jakarta. Je hebt de onbewoonde eilanden, voor de fanatieke expeditie Robinson avonturier en daar is verder geen recreatiemogelijkheid. Ook zijn er privé eilanden, die over het algemeen erg duur zijn. De eilanden zijn gekocht door rijkelui, worden goed onderhouden en je kunt er verblijven in luxueuze hutjes waar je alles krijgt wat je nodig hebt. Als je écht teveel geld hebt, kun je zelfs het hele eiland afhuren voor jezelf en een privé feestje bouwen als je daar zin in hebt. Doe eens gek.
En tot slot zijn er de bewoonde eilanden. Bewoonde eilanden zijn dus, zoals je waarschijnlijk al zult vermoeden, bewoond door lokale bevolking. Er is een ziekenhuis, school en moskee en een klein inwonersaantal. Pulau Pramuka, het eiland waar wij dit weekend heen zijn geweest, valt in deze laatste categorie. Het is de ‘capital’ van de 1000 eilanden. Op de site stonden nette foto’s en het verblijf was goed betaalbaar dus gezien de beperkte keus die we hadden (een week van tevoren boeken is eigenlijk te laat), besloten we om de gok te wagen.
Maar die gok maken we geen tweede keer…

Zaterdagochtend vroeg zijn we met onze slaperige hoofden de taxi ingestapt zodat we op tijd bij de haven waren om tickets te kopen voor de boot. De boot vertrok vanaf Marina Ancol in de haven van Jakarta. De haven zelf was verder niet erg indrukwekkend dus nadat we onze tickets hadden, zijn we ergens een kopje koffie gaan drinken (die tot mijn ongenoegen niet te zuipen was).

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

Rond half 8 werden er namen geroepen van mensen die de boot in mochten en een kwartiertje later zaten we krap en wel op onze plaats. De boottocht duurde een uur en nadat ik in behoorlijk misselijke toestand van de boot was gestapt, heb ik het eerste gezicht van Pulau Pramuka even op me in laten werken.
De viezigheid, het afval en de oude, half uit elkaar gevallen huisjes vielen me meteen op.
Vanaf de haven was het maar twee minuten lopen naar ons verblijf, en daar eenmaal aangekomen was er nog niemand. Er was een plateau waarop drie gekleurde zitzakken lagen. Verder stond er een soort noodgebouw met gordijntjes achter het raam en daarvoor een lange eettafel met een lelijk rood plastic tafelkleed. Daarnaast stonden twee houten huisjes met een gezamenlijke veranda, waarvan er één voor ons bestemd zou zijn. Achter de huisjes lagen weer bergen afval en het zag er allemaal slecht onderhouden uit.
Maarten en ik keken elkaar al twijfelend aan en ik hield mijn hart vast. Wat was dit hier voor toestand?

Er kwam een vrolijke man aan om ons in te checken. Hij vertelde over een boottocht en hij liet ons het huisje zien. Van binnen was het kaal maar relatief schoon en het bed zag er gelukkig prima uit. De badkamer stelde niet veel voor en er was geen warm water. We slikten een keer, zeiden dat het allemaal wel prima was, dat we graag de boottocht wilden maken en dat we tot die tijd even een rondje gingen lopen over het eiland om geld te pinnen.
Dat rondje wandelen maakte het er niet veel beter op.
Ik ga verder ook niet teveel woorden vuil maken aan het eiland zelf. Het komt erop neer dat ik het een triest beeld vond en ik heb zelfs de moeite niet genomen om er foto’s van te maken, want het stelde echt weinig voor en het was voornamelijk rommelig, vies en oud.
Maarten en ik keken elkaar aan en we wisten dat we desnoods die middag de boot weer terug naar Jakarta zouden kunnen pakken. Het eiland beloofde niet veel goeds en we hadden geen idee of dit wel de moeite waard zou zijn, zelfs al was het maar voor één nacht.

 

Maar ja…  we zouden Loes en Maarten niet zijn als we er niet het allerbeste van zouden maken en er geen positieve draai aan zouden geven!!
Dus besloten we om de knop om te zetten, ons erbij neer te leggen dat het nou eenmaal zo was en zonder al teveel verwachtingen voor de boottocht te gaan. Slechter kon het toch niet worden en dan waren we in ieder geval van het (saaie) eiland weg.

Een krakkemikkige boot waarvan de verf eraf bladderde en het hout gespleten en verrot was, stond voor ons klaar. Wonder boven wonder bleef het ding drijven en dat was voldoende om ons met een stinkende, ronkende motor weg te brengen.
Allereerst werden we naar een eilandje gebracht met een restaurant waar we lekker konden lunchen. Onderweg op zee drijft er overal waar ik kijk wel afval rond en het doet me pijn om dat te zien. Het maakt me bewust van hoe we de wereld behandelen en blijkbaar is het hier niet vanzelfsprekend om zorgvuldig met afval om te gaan. Een helderblauwe zee is een stuk minder mooi als er overal plastic flessen en bakjes in drijven…
Na de de lunch, die gelukkig goed bevallen was, zijn we gaan snorkelen. Het was voor mij de eerste keer, dus nadat Maarten mij goed had uitgelegd hoe zo’n snorkel eigenlijk werkt, zijn we het water in gesprongen. Het snorkelen was absoluut de moeite waard en ik heb ontzettend mooi koraal en allerlei gekleurde vissen gezien. Een klein uurtje later, na het drinken van een aantal liters zeewater, het nodige proesten en wat opgedane schaafwonden aan stenen en koraal – ik ben nou eenmaal (nog) geen ervaren snorkelaar – zijn we voldaan weer de boot ingestapt.

 

Het eilandje waar we vervolgens gedropt werden voor een luie strandervaring, bleek ook een plek te zijn waar groepen jongeren gingen kamperen, waarschijnlijk bedoeld als schoolkamp. We kwamen aan en hadden gelijk een hoop bekijks en aanspraak. De tenten waren al opgezet en hangmatten opgehangen dus het was moeilijk voor ons om op dat kleine, beperkte oppervlak een fijn en rustig plekje te vinden. Gelukkig zijn we daar uiteindelijk wel in geslaagd en zijn we ter plekke zelfs even in slaap gedommeld.
Eind van de middag zijn we weer terug gegaan maar niet voordat ik een aantal jongeren blij had kunnen maken met een selfie. Ik voel me net een beroemdheid… het blijft wennen!

 

Eenmaal terug zijn we na een ijskoude douche in de zitzakken voor ons hutje geploft om de rest van de avond lekker in ons boek te lezen. Dat is iets wat in Jakarta onmogelijk is, dus ondanks de vele muggen om ons heen, was ik toch wel tevreden. Zoals je op de foto’s kunt zien heb ik ook nog van een prachtige zonsondergang kunnen genieten.
De volgende dag zijn we uitgerust opgestaan en hebben we weer in de zitzakken geluierd totdat de boot weer vertrok naar Jakarta.

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

Achteraf gezien is het allemaal best wel meegevallen. De goedlachse man van het verblijf had echt het allerbeste met ons voor en zijn vriendelijkheid en behulpzaamheid maakten een hoop goed. De boottocht was leuk en het belangrijkste was vooral dat we even helemaal konden ontspannen en dat is gelukt. Bovendien zijn onze longen weer gevuld met frisse lucht. Even helemaal zen.
Het blijft wel moeilijk om het afval om me heen te accepteren en erdoorheen te kijken. Het geeft me een machteloos gevoel omdat ik daar in mijn eentje zo weinig aan kan veranderen. Zo’n mooi gebied, zo verwaarloosd.

Tja… hier hebben we ook weer van geleerd. We hebben er het beste van gemaakt en weten nu dat we niet meer terug hoeven te komen.
Een volgende trip is alweer in het vooruitzicht!