Inmiddels heb ik duizend keer mijn verhaal verteld aan zoveel mensen en nog steeds voelt het niet alsof het echt over mijzelf gaat. Het lijkt alsof ik over een soort derde persoon praat, want zolang ik nog gewoon hier ben, mijn werk doe en de dagelijkse dingen nog door gaan, is het absurd om te realiseren dat dit binnenkort niet meer mijn wereld is. Het voelt nog zo onwerkelijk.
En ik weet heel goed dat we heus niet de enigen zijn die naar het buitenland verhuizen, maar ik heb zo ontzettend veel respect voor andere mensen die deze stap al hebben gezet. Nu pas weet ik wat er allemaal bij komt kijken en ervaar ik dat het echt niet altijd even makkelijk is.
Het voelt alsof ik in de afgelopen zes maanden, wel twee jaar tijd heb gepropt. Het is een hectische, intense en fantastische tijd geweest.
Gelukkig is de piek waarin alle stress tegelijk kwam weer voorbij en kan de rust deze laatste anderhalve week een beetje terugkeren.
Het werk is (bijna) afgerond, al onze meubels zijn verkocht, dozen zijn ingepakt, de garagebox is tot de rand toe gevuld en ons huis is volledig leeg.
Het is nu echt tijd voor de laatste loodjes. We hebben (lekker lastminute) twee prachtige koffers gekocht en nu moet ik alle spullen voor Indonesië bij elkaar sprokkelen. Gedurende het verhuizen heb ik al getracht om het een en ander apart te houden, maar helaas was dat niet echt succesvol.
Daarbij heb ik wel ontdekt hoeveel zooi, kleding en spullen ik heb en dat het best wat tijd kost om te bepalen wat ik wel of niet mee zal nemen. Winterjas? Absoluut niet nodig met die tropische temperaturen. Vijftien paar schoenen? Tja, ik zou ze allemaal wel willen meenemen, maar ik ben bang dat mijn koffer dan al vol zit. Fotocamera? Zeker weten niet vergeten, laten vallen of verliezen!
Tot slot heb ik andere belangrijke dingen zoals een laptop, opladers en emotioneel waardevolle herinneringen al klaarliggen om in te pakken.
En nu? Nu moet ik niet meer twijfelen. En niet meer nadenken. En niet meer piekeren. Ik neem mee wat ik mee neem en als ik er straks achter kom dat ik iets vergeten ben, kan het vast nooit zo dringend zijn dat ik ervoor moet terugvliegen (hoop ik!).
Er zit nu niets anders meer op dan de dagen af te tellen en een ‘voorlopig’ afscheid te nemen van alles en iedereen. Ik merk dat tijd tekort kom en dat is lastig, maar ik laat alles lekker op de vrije loop!
Loes abroad 
Heel veel succes loes samen met je man. Het is een hele grote stap maar denk ook een mooie met voor later mooier herinneringen en ervaringen rijker.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel! En dat denk ik ook zeker 🙂
LikeLike
Hoi Loes,
Heel leuk om je op deze manier te kunnen volgen. Vandaag je laatste werkdag gehad, dat vind ik dan wel weer jammer. Ik vond het namelijk heel tof en leerzaam om met je te mogen samenwerken. Succes meid, heb alle vertrouwen in je!!!
Xxx, Nicole
LikeGeliked door 1 persoon
Lieverds, geniet van de laatste uren hier , van de mensen die het dichts bij je hart staan en vergeet niet dat de afstand straks misschien niet te bevatten ver is …. maar houden van neemt alle grenzen weg , je kan mailen skypen, bellen en brieven schrijven, je neemt dierbare spullen mee waar je naar kan kijken, in je armen kan nemen en kan snuffelen… De eerste tijd zal je om niets huilen omdat de heimwee dan toe zal slaan, dan moet je skypen , even je hart rust geven door je dierbaren even te zien en te horen , je zal merken dat dat goed zal doen. Fijn dat je man een baan heeft en dat jezelf vrijwilligers werk gaat doen tot je een baan vindt. Dat zal de dagen vullen, kennismaken met nieuwe mensen, alle indrukken die het land je gaat bieden , alle mensen, geuren, eten…. je zal merken dat opeens die zware steen die in je maag hangt , dicht bij je hart opeens lichter wordt, dan ben je er en ga je gewoon leven zoals je dat hier ook deed. Vergeet niet dat je dit doet om een reden, je geeft jezelf en je man de kans om dit te mogen doen, het is prachtig als je zo’n kans krijgt en …. je kan altijd terug komen naar het land waar al je dierbaren wonen, en wat zal je dan verandert zijn…. mijn broer is ook vertrokken in 1998 naar Java en hij woont er nu nog. Ik weet wel een beetje hoe het voelt omdat ik dat van heel dichtbij heb meegemaakt, de mensen die hier achter blijven, jouw lieve ouders, ik weet hoe ze zich zullen voelen….. één ding moet je wel doen, dat is mijn advies en ik hoop dat je die ter harte zal nemen….. Lieverds wees gelukkig, sta open voor alles wat op jullie pad gaat komen, dat is de beste medicijn voor jezelf en voor jullie dierbaren hier in Nederland, ik weet dat dat het enigste is wat telt als je hier blijft en iemand waar je veel van houd daar zit, als ze gelukkig zijn dan gaat het leven gewoon door op een makkelijker manier dan als je weet dat jullie niet gelukkig zijn. Geniet er van en deze ervaring zal je rijker maken dan al het geld op de wereld. Dikke knuffels en veel liefs van ons XXX
LikeGeliked door 1 persoon
Dat zijn echt prachtige woorden voor ons, onwijs bedankt!!!!!!
LikeLike
Maar Evy toch, wat mooi geschreven en oh zo waar! Jij kunt het altijd zo goed verwoorden dank je wel
Precies wat Loes schrijft, prachtige woorden voor die 2 waar ze zeker iets aan hebben
Heel lief van je
Dikke kus ❤
LikeGeliked door 1 persoon