Loes abroad

Precies twee jaar geleden schreef ik een blog over de laatste loodjes. Het is vreemd om die blog nu te lezen, met de afgelopen jaren ervaring achter de rug. Op het moment dat ik die blog schreef, had ik geen idee wat we me te wachten stond. En nu sta ik alweer op het punt om terug te keren en onze propvolle garagebox van toen weer te openen. Ook nu ga ik schrijven over de laatste loodjes, maar dit keer vanuit het andere persepectief: Indonesië.

Deze laatste paar maanden en weken zijn ontzettend snel gegaan dankzij het fijne bezoek wat we nog hebben gehad uit Nederland. Zelfs deze laatste twee weken hebben we nog bezoek en kunnen we de overige spullen mee terug naar Nederland sturen met onze laatste paar tassen en koffers die we kunnen missen. Het is gek om alles weer in te pakken, maar tegelijkertijd voelt het ontzettend goed. Ik ben er helemaal klaar voor om naar huis te komen. Ik kijk uit naar onze fantastische reis die nog gepland staat en daarna is het echt de bedoeling om weer thuis te zijn.

Het is nu een tijd van afronden en gedag zeggen. Ik sta versteld van mijn eigen relaxte houding tegenover de hele verhuizing terug naar Nederland want ik had verwacht dat de stress inmiddels wel zou zijn toegeslagen. Maar nee, ik zie het allemaal eigenlijk wel zitten en ik denk dat ik mag concluderen dat ik zo rustig ben vanwege alle ervaring die ik in mijn rugzak heb. Ik weet wat er moet gebeuren en zolang alles volgens plan verloopt, maak ik me geen zorgen.

Ondanks dat ik er klaar voor ben om te gaan en het goed voelt om straks weer terug te zijn in Nederland, voel ik me ook wat melancholisch. Het is toch weer een mooie tijd van twee jaar die we gaan afsluiten. Straks hebben we geen batikdag meer op vrijdag, waar we traditionele kleding dragen met een Batik printje. Geen RPA school meer met kindjes in uniform en het wekelijkse Nationale volkslied van Indonesië. Geen Bahasa meer. Geen blue bird taxi’s meer. Geen vrolijke, behulpzame, lachende bewakers meer. Geen go-jek scooters die je om de oren vliegen zodra je naar buiten stapt. Geen onontkombare vochtige hitte meer. Geen vreemde fruitsoorten meer.

Batik kleding

Op 29 mei is de laatste schooldag en dan is het een kwestie van de tassen inpakken en afsluiten. Op dinsdag 4 juni vertrekt onze vlucht naar Japan waar we 12 dagen zullen verblijven. Daarna nemen we het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland en maken we ein-de-lijk onze droomreis die we al zolang we elkaar kennen wilden maken (hoewel we al genoeg droomreizen achter de rug hebben hoor, haha).
Het zal deze keer wel een iets andere vakantie worden dan gewoonlijk en wat minder avontuurlijk dan dat we gewend zijn van onszelf. We zullen het toch echt wat rustiger aan moeten doen, nu ik met een dikke buik moet gaan rondwaggelen door Japan en Nieuw-Zeeland!
Verder leek het me leuk om deze keer onze reis ook bij te houden via mijn Polarsteps, voor de mensen die eventueel geïnteresseerd zijn. Dit doe ik deze keer omdat we maar liefst vijf weken onderweg zullen zijn, al zal een blog naderhand op mijn website natuurlijk niet ontbreken.

Deze komende weken voelen vreemd genoeg een beetje ‘leeg’ aan, nu het einde ineens zo dichtbij is. Er is niets meer wat me hier straks nog vast houdt en deze dagen mogen van mij best snel voorbij gaan. Ik focus me op onze reis die komen gaat en voor nu, blik ik terug op twee fantastische jaren die niemand ons meer af kan pakken. Naar Indonesië verhuizen was één van de beste beslissingen die we hebben kunnen maken en ik heb er geen seconde spijt van gehad! Ik ben trots op ons en dit kunnen we mooi in onze zak steken.
Ik kan mijn checklist er nu wel bij halen, want nu… nu beginnen de laatste loodjes weer écht!