Loes abroad

De laatste week voor de vakantie kon mij niet snel genoeg gaan. Wat heb ik naar dit moment uitgekeken. Eindelijk, na bijna 11 volledige maanden, weer even in Nederland zijn!

Wat is het heerlijk om zo warm te worden ontvangen op Schiphol! En meteen verwend worden door je moeder met een broodje kaas, wat wil je nog meer?
Het duurde eventjes voor ik helemaal geaard was in mijn eigen land. De eerste paar dagen heb ik in een roes geleefd en niet echt beseft dat ik écht in Nederland was. Het voelde als een droom om mijn familie en vrienden na zo’n lange tijd weer te kunnen vasthouden. Alles zag ik met nieuwe ogen en ik bleef mezelf verwonderen over hoe het hier allemaal ook alweer was. Keurige huizen en opritten. Rust. Schone straten. Ruimte. Ook mijn biologische klok moest nog wennen aan de lange avonden en het was vreemd, dat het nog niet donker was om half 7. Het was zelfs weer even wennen om volledig Nederlands te praten, met mijn mindset nog in de Engelse stand.

Maar wauw, wat waren het twee emotionele, fantastische, gestoord drukke, gekke, fijne en geweldige weken in Nederland! Het was zo fantastisch om te merken dat alles nog gewoon hetzelfde is. Mijn vriendschappen zijn misschien nog wel hechter dan ooit tevoren en het is daarnaast een extreem fijn gevoel om weer even gewoon, normaal “thuis” te kunnen zijn. Het was ook zo immens bijzonder om twee speciale momenten als deze mee te maken: mijn pasgeboren nichtje vast kunnen houden en de knallende bruiloft van mijn grote broer.

En verder waren eigenlijk de simpele, kleine dingen zo intens fijn.
Zoals het kunnen luisteren naar het doelloze, Hollandse gebabbel van iedereen over alles en niks.
De bekende grapjes en de alledaagse verhalen horen over het leven wat hier rustig doorgaat.
Het moment van uit de auto stappen en lavendel in de frisse lucht kunnen ruiken.
Kunnen FIETSEN.
Een koele, zachte bries door m’n haren.
Op mijn gemakje door de stad struinen en daarna gezellig een terrasje pakken.
Even weer helemaal compleet zijn met de familie.
Ouderwets op stap en dansen als een idioot in de kroeg, gewoon omdat het kan.
Genieten van een prachtig festival.
Een flink stuk met de auto rijden (zonder file!) en genieten van de radio, het gezelschap en het uitzicht.
Uren kletsen, lachen en giechelen en de tijd helemaal totaal vergeten.
Knuffelen, knuffelen en nog eens knuffelen.
Mezelf vol kunnen eten met Hollandse lekkernijen.
SKEELEREN.

En er waren zoooooooo veel meer mooie momenten en herinneringen.
Maar, eigenlijk, was het gewoonweg kunnen zijn met mensen om me heen al genoeg voor mij. Luisteren naar alle vertrouwde stemmen. De mensen die zo veel voor mij betekenen, even weer vast kunnen houden.
Aan het einde van mijn tijd in Nederland was ik uiteraard gesloopt van alle emoties, maar tegelijkertijd ook vol met energie door alle mooie momenten. Ik heb zo enorm veel gedaan in deze twee weken dat ik niet meer weet wat voor of achter is. Maar ik heb van iedere minuut, wat zeg ik, van iedere seconde in Nederland genoten!

Helaas moest er ook weer afscheid worden genomen. Ik vond het extra moeilijk om te vertrekken, want ik was even met mijn neus gedrukt op alles wat ik hier in Nederland heb en dus weer moet gaan missen. Op het moment dat ik in het vliegtuig zit, ben ik verdrietig en heb ik acuut heimwee. Waarom wilde ik ook alweer naar Indonesië?
Gelukkig, was het op vakantie gaan na twee emotionele weken in Nederland, het allerbeste wat we hadden kunnen doen. Daardoor heb ik namelijk niet te lang stil kunnen staan bij alles wat ik weer achter me moest laten.
Zodra ik met Maarten onderweg ben en ik alle nieuwe indrukken van Thailand in me opneem, is mijn reismodus binnen no time weer aan. Terwijl we aan het reizen zijn, besef ik me weer dat dit avontuur goed is en dat we bovendien nog een prachtig jaar in Indonesië te gaan hebben.
En dat ik er na twee weken bufferen in Nederland, echt wel weer even tegenaan kan! 🙂