Loes abroad

Als iemand mij anderhalf jaar geleden zou vertellen dat ik naar Jakarta zou gaan verhuizen, had ik diegene vierkant uitgelachen. Ik durfde mijn eigen stad nog niet eens uit, laat staan dat ik me ooit buiten mijn eigen vertrouwde landje zou gaan vestigen. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om mijn hele leven hier achter te laten. Mijn werk. Mijn spullen. Mijn vrienden. Mijn familie. Alles hier waar ik zo van hou.

En toch begon het uiteindelijk te kriebelen. Het feit dat ik toe ben aan een nieuwe uitdaging en het altijd een droom is geweest van mijn grote liefde om in het buitenland te werken, heeft ervoor gezorgd dat we toch samen de stap zijn gaan zetten.
Binnen no time was het rond en hadden we nog een half jaar voordat we zouden gaan. Binnen drie maanden hebben we een prachtige bruiloft geregeld en zijn we verdere zaken op orde gaan stellen. Inmiddels is de enkele vlucht naar Jakarta geboekt en is het aftellen echt begonnen. Nu hebben we nog maar een aantal weken voor we voorgoed vertrekken. Het huis staat te huur, abonnementen zijn opgezegd en het ontslag is ingediend. Het is straks een kwestie van spullen inpakken en gaan.

Maar hoe moet ik me nu echt, mentaal, gaan voorbereiden op een verhuizing naar een totaal onbekende plek? Hoe moet ik me voorbereiden op iets waarvan ik niet weet wat ik ervan moet verwachten?
Ik kan je vertellen dat ik het onwijs eng vind allemaal. Ik zie op tegen het afscheid en de onzekerheid die dit avontuur met ons mee brengt. Gaan we het allemaal wel redden daar? Zal het werk bevallen? Zal ons appartement bevallen? Zullen we leuke mensen leren kennen? Zullen we ons thuis gaan voelen? Zal alles wel goed komen?
Genoeg zorgen dus.
Aan de andere kant moet ik zeggen dat ik het bovenal heel spannend vind, in positieve zin. Eigenlijk kan ik niet wachten om de uitdaging aan te gaan en de stad daar te gaan ontdekken, om nieuwe mensen te ontmoeten en een nieuwe taal te leren! En wie weet vind ik daar straks ook wel een leuke baan.

Op dit moment voelt het voor mij vooral alsof ik tussen wal en schip lig. In mijn hoofd ben zaken aan het afronden en leef ik toe naar het feit dat ik straks weg ben. Ik sta met één been nog in Nederland en met het andere been al in Jakarta. De dagen vloeien in elkaar over en het besef dat ik straks niet meer over deze weg rij, niet meer in dit huis woon en ik niet zomaar langs kan gaan bij familie en vrienden maakt me verdrietig.
Eigenlijk wil ik dat deze laatste weken zo snel mogelijk voorbij vliegen zodat ik niet meer in onzekerheid zit, maar tegelijkertijd wil ik dat ze zo langzaam mogelijk gaan omdat ik nog zoveel tijd wil doorbrengen met iedereen.

Maar ik leef met de dag. En ik geniet. Ik ben tot mijn eigen verbazing behoorlijk ontspannen over het feit dat ik hier straks weg ga, omdat ik weet dat dit een goede stap is. Ik voel dat we dit avontuur aan kunnen. Samen, met z’n tweeën, op weg naar de horizon.
En we gaan er 100% voor!