Loes abroad

Niet lang nadat we bezoek hadden gehad van Maartens ouders, zijn ook mijn eigen ouders op bezoek gekomen hier in Almaty in september. Ook deze keer hebben we genoten en is het een mooie tijd geweest, al hadden wijzelf deze keer geen vakantie en moest er gewoon gewerkt worden. Gelukkig hebben we tussendoor veel leuke dingen kunnen doen. En terwijl Maarten en ik aan het werk waren, konden mijn ouders genieten van goede qualitytime met de kleinkinderen!

Op de eerste dag dat mijn ouders in Almaty zijn, laten we natuurlijk onze indrukwekkende stad zien aan mijn ouders en we lopen hier vlak achter ons apartement de heuvel op voor een mooi uitzicht.

• 

• 

Terwijl Maarten en ik van maandag tot en met vrijdag op school aan het werk zijn, gaan papa en mama er gezellig op uit met Finn en Aylinn. Veel wandelen, naar de speeltuin, het park, de dierentuin… noem maar op!
In het weekend besluiten we om met z’n allen een georganiseerde reis te maken naar een van de grootste nationale parken van Kazachstan, het prachtige Altyn Emel national park. Op zaterdagochtend komt een vrolijke chauffeur ons ophalen en wanneer we allemaal zijn geinstalleerd in het busje, gaan we opgetogen op weg. De rit naar Altyn Emel duurt ongeveer 5 uur en we zijn erg benieuwd wanneer we aankomen in het park.

• 

Het guesthouse waarin we verblijven ligt in een super klein dorpje in Altyn Emel, genaamd Bashi. Ons verblijf is klein en simpel, maar er wordt goed voor ons gezorgd en het Kazachstaanse eten dat we krijgen voorgeschoteld is overheerlijk. Lam, aardappel, baursak (dat zijn gefrituurde deegballen) en salade. Het is leuk om aan tafel te schuiven bij lokale mensen en ondanks dat we met ons gebrekkige Russisch niet echt goed kunnen communiceren, voelen we ons erg welkom! Het duurt ook niet lang voordat Aylinn wordt overgepakt en meegenomen door de vrouw des huizes, zodat wij rustig kunnen eten (en vooral zodat zij met Aylinn kan knuffelen!).

Na een heerlijke lunch beginnen we de tocht naar de Aktau bergen. We stoppen eerst nog bij een 700 jaar oude Wilgenboom en rijden vervolgens urenlang over een verschrikkelijke hobbelige weg door de steppe vlakte naar de Aktau mountains. Het uitzicht is prachtig en tegelijkertijd ook eentonig. Dit park strekt zich uit over een oppervlakte van zo’n 4600 vierkante kilometer en het is bizar dat dit landschap zich zo afwisseld tussen lege steppe, woestijn en rotsige, hoge bergen.

We worden volledig door elkaar geschut in de auto, maar gelukkig was het de rit absoluut waard, want we komen uiteindelijk aan bij een van het mooiste gebergte dat ik ooit heb gezien. De bergen hebben talloze gekleurde lagen in prachtige aardekleuren van dieprood tot okergeel en alles ertussenin. Verderop zijn de bergen wit en door het licht lijken die bergen soms mintgroen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Overal waar ik kijk zijn gekleurde bergen en het is jammer dat we maar anderhalf uur hebben te besteden hier, want volgens mij kun je dagenlang zwerven door dit gebergte. Wel is het fijn dat het al wat later op de middag is, want de zon staat nog hoog aan de hemel en het is erg warm. We klimmen en klauteren lekker over de bergkammen en daarna rij… correctie… hobbelen we weer terug naar ons Guesthouse!

• 

• 

• 

• 

Op de tweede dag gaan we naar de ‘Singing sand dunes’ ofwel de zingende duinen. Weer gaan we de hobbelige weg op en stoppen we weer eventjes, dit keer bij een klein vijvertje. Ook rijden we onderweg langs een kleine rotsformatie waar Genghis Khan 1000 jaar geleden nog een maaltijd heeft genuttigd met zijn leger. Het verhaal gaat dat de toenmalige leider met zijn leger door de vallei heen is getrokken.

• 

• 

Dan komen we uiteindelijk aan bij de duinen die lijken te zingen wanneer de wind waait. We rijden richting een grote, open vlakte omringt door bergen en ik vind het erg bijzonder dat er recht voor ons ineens een hoge heuvel van zand ligt.

Wanneer we uit de auto stappen is de harde wind voelbaar, maar helaas hoor ik de duinen niet zingen. Mijn vader beweerd dat hij het ‘zingen’ wel gehoord heeft en volgens hem klinkt het als een soort elektrisch orgel. Waarom en hoe dit geluid ontstaat, schijnt nog steeds een mysterie te zijn. De grote duin is in ieder geval een uniek fenomeen en het is gaaf om naar de top te wandelen.

Het is weer warm en met de kids in de draagzak is het wat uitdagender, maar het duurt nog geen half uurtje om boven te komen. Andere toeristen die we tegenkomen kijken vol bewondering naar ons, want het is blijkbaar erg ongewoon dat we Finn en Aylinn in de draagzakken mee naarboven dragen. Maarten en ik zijn er inmiddels al helemaal aan gewend. Waar wij gaan, gaan Finn en Aylinn ook!
Eenmaal bovenop de duinen is er een subliem uitzicht om van te genieten.

• 

• 

• 

• 

Daarna is ons minireisje alweer afgelopen en moeten we terug naar huis. Een paar dagen later zijn mijn ouders er zelf nog twee dagen op uit gegaan. Ze hebben ze dezelfde mooie trip gemaakt als wij vorig jaar, naar de Canyon en Turgen Gorge en ik ben blij dat ze zo hebben genoten en nog wat meer van Kazachstan hebben kunnen zien.
In de dagen daarna genieten we nog van onze tijd samen en als afsluiter hebben we nog wat rondgewandeld in Shymbulak. Ik ben waanzinnig dankbaar dat mijn ouders hier zijn geweest en dat ik ze een stukje van ons leven hier heb kunnen laten zien. Ik ben ontzettend blij dat ze zo enthousiast waren en hebben genoten, net als wijzelf!

• 

• 

•