Loes abroad

Daar staan we dan. Op het vliegveld, met 14 stuks bagage. Het is een wonder dat we alles hebben kunnen inpakken. Hoe? Ik heb geen idee meer, maar ik weet wel dat we de laatste paar dagen in Nederland alleen maar hebben besteed aan allerlei spullen in tassen, koffers en dozen proppen.

Al onze bagage wordt wonder boven wonder allemaal geaccepteerd – het is toch spannend om je hele leven aan spullen meegenomen te zien worden – en daarna kunnen we door naar de douane. Ondertussen moet er voor Finn worden gezorgd en eigenlijk hebben we geen moment rust, want we moeten meteen door naar de gate en dan het vliegtuig in. Tot onze verbazing is het druk in het vliegtuig en blijkt het bijna helemaal volgeboekt. Ik vraag aan een stewardess of er misschien een rij is met een extra stoel vrij voor Finn, en gelukkig mogen we naar de achterste rij in het vliegtuig verhuizen, zodat we tussen ons in een fijn slaaplekje voor Finn kunnen creëren.

Dan stijgt het vliegtuig op, en ik ben blij dat we eindelijk rustig zitten. Ook dan komt bij mij ineens het besef dat we echt op weg zijn nu. Dat we gaan. Op het vliegveld moesten we door, door en door, maar eenmaal rustig zittend in het vliegtuig, realiseer ik me dat het nu écht zover is en we straks gewoon in Kazachstan zijn!

De stewardess komt langs met een kar vol eten en drinken. Of beter gezegd: een kar vol met drank. Een meneer in de stoel voor mij vraagt om vodka met ijs en hij krijgt vervolgens een volle beker aangeboden. Uhm… doe mij maar gewoon lekker een glaasje water hoor, mevrouw van AirAstana, deze vlucht is al zwaar genoeg en ik hoef geen kater naast mijn jetlag, dankuwel! Even later kunnen Maarten en ik eindelijk even ontspannen als Finn lekker slapend tussen ons in ligt.

Na vijf uurtjes vliegen, komen we aan in Atyrau, een kleine stad vlakbij de Kaspische zee waar vooral veel olie werkers zijn te vinden. Het duurt lang voordat we het vliegtuig uit mogen, want onze temperatuur moet eerst gecheckt worden. Het vliegveld zelf is klein en druk, want voor alle passagiers uit het buitenland, worden de paspoorten en documentem gecontroleerd. Door maar liefst een man. Wat niet erg snel gaat. Dus… even stressen, want het is allemaal wat onduidelijk en houtje touwtje werk. Achteraf gezien bleek het zo lang te duren omdat dit een nieuwe procedure was en wij een van de eerste mensen waren die het land in mochten met dit visa, omdat de regering van Kazachstan een uitzondering had gemaakt voor bedrijven en organisaties (zoals de KIS) waarbij expats noodzakelijk zijn als werknemer.

In ieder geval mochten we uiteindelijk door en konden we opgelucht ademhalen toen we weer in het vliegtuig zaten. Na drie uur vliegen kwamen we omstreeks 02:00u (22u NL tijd) goed aan in Almaty . Er stonden drie mensen van Maartens school op ons te wachten en kwam het goed uit dat ze twee busjes bij zich hadden, zodat al onze bagege zonder problemen mee kon.

Uiteindelijk komen we veilig en wel aan in ons appartement. De eerste indruk hier is super positief en het voelt ontzettend goed om hier te zijn. Ik kan niet wachten om hier helemaal ons thuis te gaan bouwen!
In mijn volgende blog zal ik jullie graag een digitale rondleiding geven van ons appartement en de omgeving hier.