Loes abroad

‘Kazachwat?!’
‘Ik moet er niet aan denken!’
‘Je bent gek!’
Een aantal opmerkingen die ik de laatste te tijd te horen heb gekregen. Wanneer ik over onze avontuurlijke plannen vertel, stuit ik toch vaak op onbegrip van anderen. Mijn omgeving reageert over het algemeen positief, maar ik merk ook dat veel mensen mij voor gek verklaren. En ergens kan ik het ze ook niet kwalijk nemen, want het is nogal wat, toch? Emigreren naar het buitenland is al een bijzondere stap, maar blijkbaar helemaal wanneer het gaat om een onbekend land als Kazachstan.

Onbekendheid brengt ook voor veel mensen angst met zich mee. Begrijpelijk, want het levert spanning op wanneer je niet weet wat je te wachten staat en je geen idee hebt wat er op je pad gaat komen. Logisch dat iedereen veilig blijft zitten in zijn vertrouwde omgeving, want als je het goed en fijn hebt, waarom zou je dan weer weggaan? Dat gevoel ken ik als geen ander. Niemand had kunnen raden dat ik – het meisje dat absoluut niet, never, nooit Den Bosch uitwilde – nu zo graag weer naar het buitenland zou willen vertrekken. Toch ben ik, nadat ik de eerste stap buiten mijn comfortzone had gezet, beetje bij beetje dat ‘nieuwe’ gaan waarderen. En merkte ik dat ik eigenlijk ontzettend goed om kan gaan met nieuwe situaties en dat ik het zelfs leuk vind om het onbekende te leren. Deze ontdekking was het begin van een proces in mij, dat niet meer te stoppen was. De afgelopen jaren ben ik gegroeid en is er iets in mij ontwikkelt wat ik nog niet kende. Een honger naar avontuur, naar nieuwe prikkels, naar zelfontplooiing. Een drang om te ontdekken en samen met Maarten de wereld te verkennen. Samen sterker worden, samen ‘overleven’ en groeien in een onbekend land. Nieuwsgierigheid naar meer.

Aan de andere kant, heeft dit jaar in Nederland me ontzettend veel gegeven. Ik heb een kind op de wereld gezet en heb nu mijn eigen gezin. Ik heb ontdekt dat ik nog steeds mooie, onbetaalbare vriendschappen heb. Ik heb mijn familie weer kunnen omarmen en kunnen betrekken in mijn leven. Ik heb mijn droombaan gevonden. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd en zou zo weer kunnen settelen in mijn brabant. En toch ga ik al dit moois weer – tijdelijk – achter me laten. Een vrije keus. Ik lijk wel gek, is het niet?
Maar weet je wat het is? het leven hier in Nederland heeft mij ook doen stilstaan bij wat ik wil in mijn leven. Naar wat ik waardevol vind. Want, hoe wil ik mijn leven leven? Wat vind ik belangrijk? Wat wil ik doen? En leren? Hoe zie ik mijn toekomst voor me? Als ik nu hier in Nederland blijf, leef ik dan naar mijn persoonlijke waarden? Het mooie is, dat ik iedere keer als ik denk aan Kazachstan, mijn hart een sprongetje maakt van geluk, omdat ik zo veel zin heb in de reis en de ontdekkingstocht daar. En het gekke is, dat ik me besef dat dit kan uitlopen op een flop, maar ik weet ook dat ik dit moet doen. Dat dit is wat ik wil. Ik sta volledig achter deze keus en ik twijfel geen seconde. Het avontuur, de onbekendheid, het trekt me. Ik kan niet wachten om te gaan!

Ik volg mijn hart. Ik hoop jij ook.