Loes abroad

Ik ben inmiddels zo gewend aan deze stad, dit straatbeeld, deze gewoonten en andere manier van leven, dat ik soms niet meer weet hoe het ook alweer was in Nederland. Ik begin te vergeten wat een normale prijs is voor een courgette in de supermarkt en volgens mij kan ik straks als ik terug ben niet meer autorijden, want hier zit ik alleen maar in taxi’s of achterop de scooter. Ook mijn geduld is hier zodanig vaak op de proef gesteld, dat het me niet meer deert als ik een keer langer dan een half uur moet wachten op een taxi, in de rij of op een afspraak. Ik vind het niet meer gek als er rotzooi wordt verbrand langs de weg. Ik kijk niet meer op van de grote contrasten hier in de stad en van uit elkaar gevallen hutjes met mensen die er smoezelig bijlopen of juist de mensen die gehuld zijn in dure juwelen en in het bezit zijn van de grootste villa’s en zwembaden. Jakarta is in geen enkel opzicht te vergelijken met Nederland. De verschillen zijn zo groot en toch zijn de dingen hier in Jakarta normaal voor mij geworden.
Omdat ik het me goed kan voorstellen dat niet iedereen een beeld heeft van de dagelijkse gang van zaken hier in Jakarta, leek het me leuk om wat uitgebreider te schrijven over hoe mijn wereld er hier in de stad uit ziet en wat ik zoal tegenkom op straat. Laatst had ik een dagje vrij en had ik de tijd om er even op uit te gaan:

Die ochtend besluit ik om op mijn gemakje te wandelen naar het winkelcentrum. Wanneer ik het complex uitloop, waarschuwt een bewaker me dat de rits van mijn rugzak nog open staat en ik bedank hem daarvoor. Daarna zwaai ik de altijd vrolijke mannen bij de slagboom gedag en loop de straat uit langs de verschillende eettentjes, waar het rond dit tijdstip – elf uur ‘s ochtends – rustig is.
De zon brandt op mijn schouders en het zweet loopt al gauw over mijn rug, met name door de rugzak die ik draag, maar het deert me niet en ik probeer met nieuwe ogen te kijken naar wat ik onderweg tegenkom.

Hier in Jakarta wordt er, overal waar ik kijk, gewerkt en gebouwd. Ik tel alleen al hier in de wijk vier verschillende wolkenkrabbers die in de steigers staan. Iedere dag zie ik tientallen mannen in oranje hesjes ontbijten, lunchen of avondeten in één van de vele eettentjes hier in de straat.
Verder is het is te merken dat het regenseizoen in Indonesië is begonnen want de omgeving hier is groener dan toen we eind juli aankwamen. Het droge veld achter ons gebouw staat nu vol met hoog, groen gras en de bomen staan in volle bloei met hun groene bladeren. Het oogt frisser en maakt de wandeling wat aangenamer.

Over het regenseizoen gesproken: ik zal in Nederland nooit meer klagen als er een regenbui valt, want hier in Indonesië vallen heftigere regenbuien dan dat ik gewend ben in ons kikkerlandje. Het regenseizoen is pas net aangebroken en ik heb nu al een aantal heftige buien mee mogen maken in combinatie met onweer, waarbij de donder weerkaatst tussen de hoge gebouwen en het klinkt alsof de wereld in elkaar stort. De regen valt hier binnen no time met bakken naar beneden als één grote waterval zonder tussenpauzen. Tijdens zo’n regenbui zie je de Indonesiërs schuilen en geduldig wachten tot de bui voorbij is, die minstens een half uur of langer kan duren.

Zo onheilspellend kan een regenbui in Jakarta zijn.

Maar gelukkig is het droog en zonnig tijdens mijn wandeling en ik loop verwonderd verder. Het straatbeeld hier in Jakarta maakt me af en toe een beetje moedeloos, want de staat waarin de straten en huizen hier in Indonesië verkeren is niet echt best te noemen.
Toevallig zijn er net mannen aan het werk met de weg en ze zijn cement aan het verdelen over wat gaten in de straat. Het gebeurt met de hand en het ziet er niet echt profi uit, maar ik heb al wel gemerkt dat ze hier in Indonesië vooral van het ‘tijdelijke’ repareren zijn. Zolang het te repareren valt, hoeft er niets vervangen te worden, hoe onhandig of onzuinig dat ook mag zijn. Al valt het bijna uit elkaar: zolang het nog werkt, is het voldoende. We hebben het meermaals mee mogen maken tijdens de reparaties in ons appartement  met de tv, magnetron en airconditioning.

Het is warm en de muffige, typische Jakartaanse uitlaatgassen- en rioollucht vergezellen me tijdens de wandeling. Ik loop achter de de appartementencomplexen langs, die er wat versleten en verpauperd uit zien. Aan het einde van de straat loopt het dood en ik zie ineens wat mensen uit een muur verschijnen. Als ik dichterbij kom, zie ik een groot gat in de muur wat een doorgang moet voorstellen naar een andere straat.
Ik stap er wat bevreemd doorheen en bevind me dan in een straat die lijkt op een van de vele duizenden andere straten in Jakarta: een typisch straatje waar mensen eten en drinken verkopen, reparaties doen en allerlei andere spullen of diensten aanbieden vanuit hun woning of (eet)kraampjes. Onderweg kom ik weer vele nieuwsgierige Indonesiërs tegen die zich er niet voor schamen om een alleen lopende blanke vrouw uitgebreid te bekijken en na te staren. Er wordt gelachen en gezwaaid en ik knik vriendelijk terug, maar stop verder niet voor een praatje.

Ik loop langs een grote stapel afval, half verstopt achter een afbrokkelende muur vol met graffiti en steek daarna een klein, vuil slootje over. Al het water hier in Jakarta is bruingrijs en ondoorzichtig, vol met drijvend afval.
Even later leidt het pad me over een begraafplaats waar duizenden mensen liggen. De grond is hobbelig en ongelijk verdeeld en het is er rommelig. Sommige grafstenen zijn groot en goed onderhouden, anderen hebben er geen of alleen een kleine, ijzeren plaat. Ook hier ligt afval verspreid en veel mensen zijn hier langs de begraafplaats aan het werk met allerlei klusjes. De weg waarover ik wandel en die dwars door de begraafplaats loopt, wordt ook regelmatig gebruikt door scooters en auto’s, dus echt rustgevend is het hier niet.

Uiteindelijk komt de weg uit op de grote weg waar de auto’s me al toeterend voorbij sjezen. Rijden in de auto hier in Jakarta is niet zonder risico’s en het heeft heel wat weken geduurd voordat ik zonder hartaanval een taxirit kon overleven.
Tot slot beland ik bij het winkelcentrum Kota Kasablanka, een grote Shoppingmall met vijf verdiepingen en wel honderden winkels, maar nog klein vergeleken met andere shoppingmalls in Jakarta. Ik doe er wat boodschappen, haal een smoothie en neem dan de taxi terug naar huis, want het is te warm voor een wandeling terug! (En daarbij kan ik niet echt zeggen dat een wandeling door Jakarta nou zo comfortabel, ontspannend of mooi is, maar het is in ieder geval weer eens wat anders 😉 )