Loes abroad

Na een drukke week, waren we donderdagmiddag eindelijk klaar om te gaan naar de stad Bogor. Omdat het haast onmogelijk is om Jakarta uit te komen met de auto, besloten we met de trein te gaan en dat was al een hele ervaring op zich.
Op het station moesten we eerst in de rij om een chipkaart te kopen en eenmaal op het perron zagen we de trein al aankomen. Maar niet zomaar een trein, nee, een overvolle trein. En daar moesten wij – met rugzak en koffer – ook nog bij.
Hoe we het uiteindelijk voor elkaar kregen weet ik niet meer maar het leek een beetje op deze situatie, alleen dan een tikkeltje minder erg. We wisten onszelf de trein in te proppen – ik had even de angst dat het Maarten niet meer ging lukken waardoor ik in m’n eentje zou staan – en daar stonden we dan: hutjemutje op elkaar als een blikje sardientjes. De normaalste zaak van de wereld.

We hebben een dik uur gestaan in de trein met beetje bij beetje wat meer lucht om te ademen omdat er iedere keer mensen uitstapten (en gelukkig niet meer instapten).
Stiekem moest ik er wel om lachen, want zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. En ach, we hebben er een uur moeten staan maar de treinreis heeft ons maar 5000 IDR per persoon gekost, wat neerkomt op maar liefst 0,30 cent!

Eenmaal aangekomen in Bogor was het al donker en pakten we een taxi naar ons resort.
We hadden deze keer wel echt een hele nette hotelkamer (zeker vergeleken met Pulau Pramuka) en de volgende dag hebben we de hele dag kunnen luieren aan het prachtige zwembad met een heerlijk avocado sapje erbij.

Zaterdagochtend zijn we met frisse energie opgestaan om te beginnen aan een flinke hike naar de top van Mount Salak! Vol van het ontbijt en bepakt en bezakt kwamen we rond een uur of 10 aan bij de waterval Nangka, de plek waar onze route zou beginnen. Volgens de beschrijving zou er een duidelijk pad moeten beginnen bij deze mooie plek, maar na een uur heen en weer gelopen te hebben, hadden we het nog steeds niet gevonden. Ondertussen wel genoten van het mooie uitzicht, want de waterval was erg mooi om te zien.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tot ons ongenoegen hadden we geen bereik op deze plek en konden we de routebeschrijving ook niet meer terugvinden. Als laatste poging hebben we wat rondgevraagd aan wat mensen die ons uiteindelijk de juiste richting op wezen.
Er was een pad om te volgen en de wandeltocht begon vol goede moed. We waren hoopvol omdat we tussen de bomen, gras, planten en stenen een smal, onduidelijk paadje konden ontwaren. Soms was het erg moeilijk om te onderscheiden, maar we hielden stug vol. Maarten had zijn mobiel bij zich waardoor we onze route netjes bij konden houden en niet zouden verdwalen.
Uiteindelijk, na honderden meters door de bosjes gekropen te hebben, ontdekten we dat er iemand lintjes had opgehangen die we konden volgen. Er leek ook weer een soort pad te zijn en met hernieuwd enthousiasme zijn we de lintjes gevolgd. Het bleek een smalle route te zijn die zelden werd gebruikt, gezien de vele begroeiing over het pad. Bovendien moest ik door tienduizenden spinnenwebben lopen waardoor mijn haar al gauw werd bekroond tot een waar spinnenkerkhof.

We klommen over gladde stenen en het mega steile pad bracht ons alleen maar meer jungle. Er leek geen einde te komen aan de dichte begroeiing en na de zoveelste spinnenwebben, muggenbulten, krassen op mijn benen en armen en valpartijen, raakte ik steeds meer gefrustreerd: ‘Ik snap niet waarom ik nog doorloop!’
Ik hoef er waarschijnlijk niet bij te vertellen dat de tocht dus alles behalve comfortabel was. We werden ook niet beloond met een mooi uitzicht omdat de jungle zo dicht begroeid was en alle planten en bomen leken op elkaar. Ik was er eerlijk gezegd na anderhalf uur wel klaar mee en wilde omdraaien.
Maar Maarten houdt niet van opgeven (een eigenschap die ik normaal gesproken ontzettend waardeer maar op dat moment wat minder). Na een fikse huwelijkscrisis en een tijdslimiet – ‘als we er om 14.15 nog niet zijn ga ik terug, of je nu wil of niet!’ – zijn we alsnog al strompelend en struikelend verder naar boven geklommen.
Het plezier was er bij mij inmiddels vanaf maar we waren toch niet voor niets aan deze helse tocht begonnen??!!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Nadat Maartens mobiel ons vertelde dat we op de gestelde tijd nog ruim een kilometer verwijderd waren van de top, besloten we om te keren. Allebei zwaar teleurgesteld en met pijnlijke knieën en heupen begonnen we aan de langzame tocht naar beneden.
Zonder (een letterlijk) toppunt.
Inmiddels bijna beneden en vele valpartijen over de gladde stenen en kleiachtige grond later, bleken we toch ineens een andere route terug te hebben gepakt. Het was, ondanks de lintjes, bijna onmogelijk om de route te herkennen in die jungle en plotseling was er een veel duidelijker pad zichtbaar. En ineens was er een prachtige, open omgeving met bomen, rotsen en een kleine rivier. Het pad splitste zich in een ander route naar boven en beneden.
Met grote ogen keken we elkaar aan: dit zal toch niet….?

En ja hoor… na een half uur kwamen we aan bij het beginpunt de waterval, beseffend dat we geheel per toeval op het laatste stuk van onze zware route de weg hadden gevonden die we eigenlijk van begin af aan al hadden moeten pakken.

Weer een les geleerd dus: begin nooit een tocht zonder een duidelijke aangegeven route of routebeschrijving.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Uitgeput en met pijn op plekken waarvan ik niet wist dat ze bestonden, kwamen we terug in ons resort en hebben we onszelf getrakteerd op een welverdiend etentje.
En zoals verwacht, hebben we de volgende dag weer niets uitgevoerd.

Op onze terugreis bleek het spitsuur te zijn. Wij dachten vrolijk door te kunnen lopen naar de trein maar bij het inchecken bleek dat er niet genoeg tegoed op ons pasje stond.
Moesten we dan echt daarachter in de rij aansluiten??? Onze eerste reactie was meteen: omdraaien en een taxi regelen. No way dat we achteraan in de rij gaan staan achter al die mensen!
Maar helaas wilde het lot dat de driver niet kwam opdagen en het verkeer ook helemaal vaststond rondom station Bogor. Na flink wat getob zat er niets anders op dan braaf achteraan te gaan staan:

Verstand op nul en jezelf gewoon verwonderen over het feit dat je hier al badend in het zweet met honderden andere mensen staat te wachten. We komen er vanzelf. Even volhouden nog.
Het duurde echt eindeloos voor we aan de beurt waren. Nadat we met wat handen en voetenwerk wilden aangeven dat we veel geld op ons pasje wilde zetten zodat we vaker op en neer konden met de trein (zonder iedere keer in die lange rij te hoeven staan), kregen we ons pasje terug met precies genoeg geld voor een enkeltje naar Jakarta… zucht… volgende keer dus weer in de rij (of gewoon niet meer met de trein reizen).

‘Tja, zo gaat dat hier,’ aldus een lokale collega van school.

Goed, voor zover dus ons avontuur. Het was kort maar krachtig en we gaan sowieso nog terug om de binnenstad van Bogor nog goed te gaan verkennen. Want het is tenslotte de stad waar mijn opa is opgegroeid!
En bovendien hebben we nog een appeltje te schillen met Mount Salak…