Loes abroad

Momenteel voelt mijn leven even als een orkaan.

Als een kip zonder kop ren ik door het huis. Constant geprikkeld om dingen op te ruimen, weg te gooien en in te pakken. Hier en daar heb ik al een halve doos ingepakt of zit ik met spullen verspreid over de grond. Ik wist dat dit een drukke tijd zou zijn en in mijn hoofd is het een wirwar van emoties, beslissingen, taken, gedachten, regelingen, situaties en verplichtingen.

Ik probeer mezelf staande te houden tussen alles wat ik voel, wil en moet. Alles valt nu samen en komt door een grote trechter van tijdsdruk naar binnen en wordt vervolgens in mijn overvolle hoofd door een piepklein gaatje geperst. De druk is af en toe zo hoog dat er met enige regelmaat wat tranen overvloeien.
De chaos, zorgen en stress die erbij komen kijken, staan lijnrecht tegenover de motivatie, blijdschap, enthousiasme en energie die ik voel. Ik zit in een achtbaan van emoties.
De afgelopen dagen mis ik soms het overzicht en weet ik niet meer wat voor of achter is. Een plotselinge paniek die uit het niets kan toeslaan over of we het allemaal wel gaan redden. Keuzes en beslissingen die binnen korte tijd gemaakt moeten worden. Daarbovenop nog twijfel over of de juiste keuzes wel worden gemaakt en het constante gevoel dat ik belangrijke dingen vergeet.

Kortom: de stress is toegeslagen.

Iets wat onoverkomelijk is in een tijd als deze. Maar het fijne is dat de lucht ook binnen één minuut weer geklaard kan zijn en ik weer licht aan het einde van de tunnel zie. Ieder puntje dat ik af kan strepen op een van mijn vele lijstjes, is weer een opluchting. Het is een tijd van verstand op nul en doorgaan. Ik leef met het moment. En intens.
Want ik ben zwaar overprikkeld, maar o zo dankbaar! Dankbaar om te merken dat er binnen de kortste keren acht man op de stoep staan om te helpen in ons huis. Dankbaar dat mensen ons moed in praten en zeggen dat het echt goed komt. En ik ben dankbaar voor dat ene kleine besef, dat geluksmomentje, waarop ik bewust ben van het feit dat dit zo’n uitzonderlijke en bijzondere kans is dat we dit mogen gaan doen.

Dus gelukkig is er ook een andere kant van dit verhaal.
Daar, in het oog van de orkaan, besef ik me maar al te goed waarvoor ik dit allemaal doe. Naast me heb ik altijd een sterke, rustige man die een arm om me heen slaat, mij stevig vasthoudt en in het midden van de orkaan mij zachtjes toefluistert dat we dit echt kunnen. We zijn weer een stapje dichterbij Indonesië.

Want ook een orkaan waait vroeg of laat voorbij.